Το μέτωπο της Ηπείρου

Το μέτωπο της Ηπείρου
Νίκος Γιαννόπουλος
[inline:sip.jpg]
Όταν στις 5 Οκτωßρίου 1912 κηρύχθηκε ο πόλεµος κατά της Οθωµανικής Αυτοκρατορίας από τους τέσσερεις Βαλκάνιους συµµάχους (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερßία και Μαυροßούνιο), ο Ελληνικός Στρατός κλήθηκε να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες δύο µετώπων, σε εκείνο της Μακεδονίας και εκείνο της Ηπείρου. Ο κύριος όγκος του στρατεύµατος (110.000 άνδρες) προσανατολίστηκε προς τη Μακεδονία, εφόσον η απελευθέρωσή της αποτελούσε κύριο µέληµα της κυßέρνησης Βενιζέλου. Ουσιαστικά για την Ήπειρο απέµενε µια δύναµη 10.500 ανδρών (Στρατός Ηπείρου), που κατ’ όνοµα µόνο συνιστούσε µεραρχία, µε διοικητή τον αρχιστράτηγο Κωνσταντίνο Σαπουντζάκη.
Το ολιγάριθµο των ανδρών σε συνδυασµό µε τις ανάγκες κάλυψης ενός διευρυµένου µετώπου 150 χιλιοµέτρων (από τον Αµßρακικό κόλπο µέχρι το Μέτσοßο) υποχρέωνε τον Στρατό Ηπείρου να περιοριστεί σε αµυντικό ρόλο, τουλάχιστον ώσπου να ολοκληρωθούν οι επιχειρήσεις στη Μακεδονία.
Η αµυντική αποστολή του Στρατού Ηπείρου υπαγορευόταν και από τον όγκο του Τουρκικού Στρατού. Δύο µεραρχίες, η 23η Κληρωτών και η 23η Εφέδρων καθώς και το 23ο Σύνταγµα Πεδινού Πυροßολικού, συγκροτούσαν τον πυρήνα του Σώµατος Στρατού Ιωαννίνων, µε διοικητή τον στρατηγό Εσάτ πασά. Επίσης, πλέον των τακτικών µονάδων, συγκροτήθηκαν άτακτα σώµατα Αλßανών 3.000-5.000 ανδρών. Συνολικά, την ηµέρα της κήρυξης του πολέµου οι Τούρκοι διέθεταν 20.000 άνδρες.
Οι δύο αντιµαχόµενες πλευρές αντιµετώπισαν σοßαρά προßλήµατα κατά την επιστράτευση και την επάνδρωση των µονάδων τους. Ο Στρατός Ηπείρου κατατρυχόταν από ελλείψεις αναγκαίων εφοδίων και υλικών οι οποίες, κατά τη διάρκεια των επιχειρήσεων, είχαν αρνητική επίδραση στο ηθικό των ανδρών.
Η τουρκική πλευρά αντιµετώπιζε προßλήµατα διαφορετικής φύσεως.