Η οδυνηρή πορεία προς την αυτογνωσία

Η οδυνηρή πορεία προς την αυτογνωσία
Θανάσης Πετσάλης Διομήδης
[inline:rop.jpg]
Μονάχος του ο ραγιάς,το ξέρει,τίποτα δε βολεί να κάνει.Τρέχει,σηκώνεται,
Βοηθά τον Φράγκο.Μιά,δύο,δέκα,είκοσι,πενήντα φορές.Κι όταν ο Φράγκος
Δει πως δε βαστάει άλλο μπρος στη δύναμη του Τούρκου,φεύγει ένα πρωί
Κι απαρατάει τον δύσμοιρο ραγιά στα νύχια του αιμοβόρου Τούρκου.Δεν
Κουράζεται ωστόσο η ελπίδα του Ρωμιού.Ως το 1715,που φύγανε οριστικά
Από την Ανατολή οι Βενετσιάνοι με τον Μοροζίνη κι ο Τούρκος γίνεται
Απόλυτος αφέντης απ’άκρη σε άκρη,η Ρωμιοσύνη βάσιζε στον Φράγκο την
Ελπίδα του ξεσκλαβωμένου.Αλί της,τρισαλί της! Τότε πια γυρίζει κι ακούει
Κάποιας άλλης σειρήνας το τραγούδι.Ο Μόσκοβος είναι,ο Μόσκοβος θε να’ρθει
Να μας σώσει! Το ξάνθος το γένος,η Ορθοδοξία του Βορρά.Κακό το ξύπνημα,
Τρισάθλια η αλήθεια.Η αυλαία πέφτει στα τραγικά ορλωφικά,στο ρήμαγμα του
Μοριά,στη σφαγή και στο πνίξιμο.
Μα τώρα,αφού κυλίσει και τούτο το μαύρο δάκρυ,αφού καταπιωθεί και τούτη
Η πικρή μπουκιά,ο Ελληνισμός βγαίνει με συνειδητοποιημένη τη δύναμη του.
Είναι η Τρίτη περίοδο ετούτη.Θα πασκίσει μόνος του για το λυτρωμό του,και
Θα τον πετυχεί.