Σταυροφορίες

ΣΤΑΥΡΟΦΟΡΙΕΣ
Η αντεπίθεση των χριστιανών
του ΤΖΟΝ ΤΖΟΥΛΙΟΥΣ ΝΟΡΓΟΥΙΤΣ
[inline:st.jpg]

Β΄ Σταυροφορία
Πιο μακριά, στην Κωνσταντινούπολη, ο Εμμανουήλ Α΄ Κομνηνός κατανόησε πλήρως το μέγεθος του εφιάλτη που είχε προκαλέσει η Α΄ Σταυροφορία στον παππού του Αλέξιο, μισό αιώνα νωρίτερα. Δεν είχε καμία διάθεση να δει τον εφιάλτη να επαναλαμβάνεται. Κατέστησε σαφές από την αρχή ότι θα παρείχε τρόφιμα και προμήθειες στα στρατεύματα, όλα όμως επί πληρωμή. Επιπλέον, όλοι οι αρχηγοί θα ήταν και πάλι υποχρεωμένοι να του δώσουν όρκο πίστης και αφοσίωσης καθώς θα διέσχιζαν τις κτήσεις του. Ο γερμανικός στρατός, ο πρώτος που κατέφθασε αποτελούμενος από περίπου 20.000 άνδρες, αποδείχθηκε ο πιο ανεύθυνος. Μάλιστα, πολλοί από τους ηγέτες του έδωσαν το κακό παράδειγμα στους άνδρες τους. Μπορεί ο Κορράδος, βασιλιάς των Ρωμαίων,1 ο οποίος αρχικά αρνήθηκε να συμμετάσχει με οποιονδήποτε τρόπο στη Σταυροφορία, κατόπιν όμως μετάνιωσε, έπειτα από μια δριμεία δημόσια επίκριση του Βερνάρδου, να συμπεριφέρθηκε με τη συνήθη του αξιοπρέπεια, ο ανιψιός και υπαρχηγός του όμως, ο νεαρός δούκας Φρειδερίκος της Σουαβίας, γνωστός στην Ιστορία με το μεταγενέστερο παρωνύμιό του Βαρβαρόσα, έκαψε ένα ολόκληρο μοναστήρι στην Αδριανούπολη (τη σημερινή Εντίρνε) ως αντίποινα για μια επίθεση ντόπιων ληστών, σφαγιάζοντας πάρα πολλούς μοναχούς, εντελώς αθώους. Αγανακτισμένος ο Κορράδος απέρριψε την πρόταση του Εμμανουήλ να περάσει στην Ασία μέσω του Ελλησπόντου –αποφεύγοντας με τον τρόπο αυτό την Κωνσταντινούπολη– και όταν τελικά στα μέσα Σεπτεμβρίου του 1147 οι Σταυροφόροι στρατοπέδευσαν έξω από τα τείχη της πρωτεύου¬σας, οι σχέσεις ανάμεσα στους Γερμανούς και στους Έλληνες έγιναν χειρότερες από ποτέ.